speech vrouwen voor vrijheid Haarlem

Met de billen bloot. Wat betekent het voor mij? Moest ik even over nadenken. Het is rauwe, Rotterdamse eerlijkheid geworden. En ik ga het geven met liefde en spanning in mijn buik. 

Want het kan betekenen dat er mensen zijn die zullen afhaken, terwijl zij eerder bereid waren naar mij te luisteren. Omdat ik iets zeg, wat niet strookt met hun verwachtingen of overtuigingen. Of omdat ik een andere rangorde heb in belangen waarvoor ik wil strijden. En ze daarom besluiten helemaal niet meer te luisteren. Ook een tendens die ik met lede ogen aan zie. Maar omdat ik geloof dat het leven een grote oefening is, ga ik vandaag alleen maar dingen zeggen die ik spannend vind. En doen. 

Ik wil drie dingen met jullie delen. En ik vraag je niet om het aan te nemen. Ik vraag om het mee te nemen.   

1. Een crisis in de zorg, wend je niet af met een humanitaire ramp. Stoppen met leven om de dood te voorkomen druist in tegen zowat elke natuurwet die er bestaat. De door hoort bij het leven. 
2. Een mens is meer dan zijn mening. En als je door één valse noot de rest van het liedje niet meer wil horen, mis je misschien wel het album van het jaar.  
3. Ga niet voor de winst, ga voor de waarheid. Voor jouw waarheid. En bouw jouw leven daaromheen. Op dit veld staat een arts, een therapeut, een jurist, een fysio, een sportinstructeur, een politieagent, een tandarts, een timmerman en een bakker die achter jou staan en onderdeel willen uitmaken van jouw leven. 

We beginnen bij de zorg. 

Op 20 november 2019 legden meer dan 150.000 zorgmedewerkers in Nederland het werk neer bij de grootste staking onder met zorgpersoneel ooit. Met 119 locaties in heel het land was dit de eerste landelijke staking. Het zorgpersoneel wilde meer loon en minder werkdruk. Het was niet de eerste actie dat jaar, maar wel veruit de grootste. Wekenlang hingen tientallen ziekenhuizen vol met spandoeken en skeletten. Hun boodschap: we zijn ‘tot op het bot uitgekleed’. 

En door die uitgeklede zorg, leven wij nu al bijna aan jaar in de houtgreep. Omdat er mensen in het ziekenhuis belanden met een ziekte die ongeveer even dodelijk is als een stevige griep. Een ziekte die met een ons immuunsysteem en de juiste medicatie goed te behandelen is. (Als ze tenminste mogen worden toegediend). Wij worden geraakt door onmenselijk maatregelen om de zorg te ontlasten. Terwijl op het versterken daarvan geen enkele maatregel wordt gericht. Jongens, het is niet meer geloofwaardig. En ik ga er nog weinig woorden aan vuil maken. 

Wellicht een gemiste kans als er hier mensen aanwezig zijn die het nieuws volgen en de kranten lezen. Want als je dat doet, is de kans groot dat je zeer angstig bent geworden door de berichten die tot jou zijn gekomen vanuit de media. En ik kan je dat niet kwalijk nemen. 

Maar daar wil ik iets over kwijt. 

Enige tijd geleden was Johnny de Mol op tv tijdens een soort zangtalent programma. Tijdens het optreden van een jong uitziende artiest sprong Johnny op het podium, sloeg zijn armen om de middel van de jongen en kuste hem met de ogen dicht meerdere malen in zijn nek. De jongen bleef doorzingen. De presentatrice greep in en trok Johnny de Mol weg. Later verklaarde deze artiest dat hij op het moment zelf wilde doorzingen omdat hij daarvoor juist was gekomen, maar dat het ongemakkelijk was om terug te kijken. Ook voor zijn partner, ouders en vrienden. En dat hij hiermee nooit akkoord was gegaan als dit vooraf was aangekondigd.  

De kranten en mediakanalen waarvan zijn vader de baas is, kopte dat Johnny de Mol een aantal keer aan de artiest had geroken, dat de artiest zelf geen bezwaar had en dat het fragment uit het verband was getrokken. Het was maar een geintje. Na een dag reuring op social media doofde het verhaal als een nachtkaars.

Voor de goede orde, dit is geen aanval op de persoon. Want iedereen heeft recht op fouten. Het is een aanval op het systeem. Want hoe zou dit zijn gelopen, als, ik noem er maar een, Thierry Baudet het was geweest die daar grensoverschrijdend gedrag had vertoond? Ik doe een voorzet. Het zou voorpagina nieuws zijn, en onderwerp van alle talkshows die daarvoor een heel blik #metoo specialisten hadden opengetrokken. Met afkeurende blikken zouden ze kijkers trekken met hun goed doenerij. Met veel empathie zou geluisterd worden naar een slachtoffer van een aanranding, die vertelt over zijn of haar nasleep. De dader zou worden veroordeeld en mensen zouden zich van hem distantiëren. Maar dat gebeurde allemaal niet. Want papa is de baas in het medialandschap. En bepaalt welke versie van het verhaal wij als waarheid moeten aannemen. En er werd gekozen om dit verhaal af te doen als onschuldig incidentje. Omdat dit ook in zijn belang is. 

En dit is in het klein, hoe het in het groot ook werkt. En dit is ook de reden dat zelfs de grootste criminele monsters met eervol pensioen gaan. Nieuws is een keuze van de mensen die bepalen wat nieuws is. En partijen die belang hebben bij beleid, hebben daar invloed op. Het nieuws is geen nieuws. Het is voer. Wil jij weten wat het echte nieuws is? Vraag dan aan je buurvrouw hoe het met haar gaat. Bel je vrienden en kijk de mensen op straat in de ogen aan. Het echte nieuws, dat kan je zien.  

Maar wij worden doodgegooid met horrorverhalen over jongeren op de IC, foto’s van geïncubeerde patiënten en testimonials van mensen die maandenlang laag in hun energie zaten nadat ze corona hadden gehad.

Maar weetje, niemand hoeft mij te vertellen hoe ziek zijn er uit ziet. Niemand hoeft mij te vertellen hoe de dood er uit ziet. 

Want mijn moeder stierf na een ziektebed van drie jaar. Borstkanker met uitzaaiingen naar de lymfeklieren. Op het laatst had ze vijf tumoren in haar hoofd. Zestien, was ik. Ik was erbij toen ze bestraald werd. En ik was erbij, toen de dokter afscheid nam en we haar naar huis namen. Ik las haar voor, droeg haar naar de wc en maakte met citroenstokjes haar lippen vochtig. Haar doorligwonden werden behandeld door de nachtzuster. Waarmee ik ‘s nachts bij mijn moeder waakte. Overdag sliep ik zo lang mogelijk. Alsof ik haar leven ermee kon rekken. Want als ik sliep, kon ik niet weten of ze al was gestorven. Mijn hand lag op haar hart toen het stopte met kloppen. In haar kist deed ik de make up van de rechterkant van haar gezicht. En haar beste vriendin deed de linkerkant. Sorry jongens hiervoor, maar weet je, er is geen woord van gelogen, maar geef je mij coronaporno? Dan heb ik kankerporno.

En ik niet alleen. Dit veld staat vol met nabestaanden van prachtige zielen die zijn heengegaan aan kanker. Vandaag weer 130. Gisteren ook. Waarom mochten zij wel sterven? Waar was de overheid toen? Waarom was er geen persconferentie waarin werd gezegd dat er 45.000 mensen dit jaar zullen ontbreken aan het kerstdiner? Waar waren de wijzende vingertjes in de supermarkt, toen zij salami, peuken en zure matten in hun kar gooiden. Waarom was er geen massale verontwaardiging richting de tabak industrie en werd er niet geschreeuwd om strengere maatregelen tegen producenten van voedsel dat ons ziek maakt. Waarom werden er eigenlijk toen geen schappen afgeschermd met folie. Waar was het dringende advies te gaan sporten, vitamines te nemen en een gezonde levensstijl aan te nemen? Waar was al die bemoeienis toen, in het belang van de volksgezondheid. We zijn toch niet gek? 

De dood hoort bij het leven. Maar het leven wordt ons niet gegund. Omdat we samen een muterend virus moeten uitroeien. Niet mijn waarheid. 

Als ik iets heb geleerd de afgelopen maanden, is dat het een oneerlijke strijd is. Tienduizenden brieven hebben wij gestuurd, aan de Tweede en Eerste kamer hebben we gestuurd over de Coronawet. En met één pennenstreep geven ze onze grondrechten weg. Ik heb gestreden in de veronderstelling dat ik iets kon oplossen. Noem me naïef. Ik was het. Maar ik ga het vanaf nu anders doen. Ik ga niet meer voor de winst. Ik ga voor de waarheid. Want waarheid maakt vrij. En er is niet te winnen van mijn waarheid. Maar ook niet te verliezen. 

In mijn waarheid is de media een verlengstuk van beleidsmakers. Het weekend nadat mijn brief aan de Eerste Kamer 44.000 keer was ontvangen door elk kamerlid, verscheen er een artikel in de Trouw. Daarin stond dat de Eerste Kamer was bestookt met mails van boze coronademonstranten die citeerden uit een oud wetsvoorstel en de Eerste Kamerleden uitmaakten voor nazi’s. Dat stond niet in mijn brief hoor. Mijn verzoek om rectificatie, waaraan ik een halve dag had gewerkt, werd genegeerd. Trouw aan wie. Ouwe verzetskrant. 

Nee, in mijn waarheid mag de media, in tegenstelling tot het tegengeluid, alle middelen inzetten om ons te overtuigen van het gelijk van de minister van de farmaceutische industrie. In een speciaal vaccinatiespel wordt in de NRC Lange Frans neergezet als het tegenovergestelde van een weldenkend en weldoenend mens. “Ben jij in dit spel een burger? Probeer dan iedereen te vaccineren. Ben jij echter de lange frans? Dan vermoed je een complot en doe je er alles aan om de vaccinaties te vernietigen.” Aldus onze bron van het wereldnieuws. 

En mensen die nog geen seconde van zijn podcast hebben geluisterd, tikken mij op de vingers als ik zijn naam uitspreek. Want op het nieuws hebben ze mee gekregen dat hij een domme complotdenker is. Wat gebeurt hier precies? Een sterveling wordt hier door de macht misbruikt om een geluid te ridiculiseren. Hij wordt gewetenloos geofferd. Nou voor de mensen die hierin meegaan, zal ik zeggen wat er wordt vergeten. Frans is een mens van vlees en bloed. Een vader, met de moeder van zijn kinderen aan zijn zijde, die zich zonder enig belang inzet voor rechtvaardigheid, zijn ballen op het hakblok legt en trouw blijft aan zijn eigen waarheid. Hij mág zich uitspreken. En wij mogen het oneens zijn met zijn waarheid, maar dan zonder zijn waardigheid aan te tasten alsjeblieft. En zonder te worden lastiggevallen door hoererende journalisten in dienst van het verhaal van minister frikandel. Ook een mens van vlees en bloed trouwens. Wat kan die man zingen he. 

In mijn waarheid, is er ruimte voor de waarheid van een ander. Is er ruimte voor conflict, zonder afschrijving. Zonder te stoppen met lief hebben, en mét oog voor andermans verdiensten. Zonder het hele album in de prullenbak te gooien als je één valse noot hebt gehoord. Wij mogen jammen. 

In mijn waarheid leef ik in een land met geweldige mensen. Lieve mensen. Die getalenteerd zijn en vindingrijk en alles in zich hebben om er hier een paradijs van te maken. 

Want in mijn waarheid, kijk ik nu naar een groep mensen met wie ik het zou redden op een onbewoond eiland. Met wie ik zou kunnen lachen. Van wie ik zou houden. Ik zou alles hebben wat ik nodig heb. Want dan heb ik jullie.    

Ik hoorde laatst een liedje waar ik vrolijk van werd. Het gaf me kracht. En de tekst wilde ik graag met jullie delen. Het was een Engels liedje en de vertaling is als volgt: 

Je kunt die gif vaccins in je reet stoppen. 

Je kunt die gif vaccins in je reet stoppen. 

Je kunt die gif vaccins, die gif vaccins, die gif vaccins in je reet stoppen. 

Wij zijn de 99%. 

Lieve mensen, gelukkig nieuwjaar.